Մի անգամ Միլանի Դուոմո հրապարակի լուսակրի բոլոր լույսերը դեղին դարձան :
-Ոչ թե դեղին , այլ երկնագույն :
-Օ~հ , այո’ , երկնագույն : Եվ մարդիկ ուրախացան :
-Ոչ թե ուրախացան այլ շփոթվեցին :
-Օ~հ , այո’ , շփոթվեցին և սկսեցին պարել :
-Դարձյալ շփոթում ես : Ոչ թե սկսեցին պարել , այլ չիմացան ինչ անել :
-Եվ նրանք սկսեցին մտածել ցատկոտելու մասին :
-Բոլորովին էլ ոչ : Նրանք մտածում էին անցնեն թե չանցնեն :
-Լա’վ : Եվ այդ պահին ժամանեց ոստիկանը և սկսեց ձերբակալել մարդկանց :
-Նման բան չկա : Ժամանում է կարգավորողը և սկսում է կարգավորել երթևեկությունը :
-Դու ճիշտ ես : Եվ կարգավորողի օգնությամբ լուսակրի լույսերը դարձան կարմիր :
-Հայրի’կ , դու հեքիաթ պատմել չգիտես : Ամեն ինչ սխալ ես ասում : Ավելի լավ է գնանք միասին պաղպաղակ ուտելու :
Կարմիրը, պոչատն ու գնդլիկը
Լինում է չի լինում մի գայլ է լինում: էս գայլը գնում է կարմիր գլխարկի տատիկի տուն, որ հավ փախցնի, ուտի: Բայց տատիկը տեսնում է և կացնով գայլի պոչը կտրում: Գայլը խնդրում, աղաչում է տատիկին, որ պոչը տա, տատիկը ասում է ոչ: Որ տամ, ամեն անգամ կգաս, հավերիս կգողանաս, կուտես: Գայլը գնում է անտառ, ճանապարին հանդիպում կարմիր գլխարկին: Կարմիր գլխարկը գնդիկ բոքոնկի հետ անտառում ծաղիկներ է հավաքում, որ գնա տատիկին տեսության: Կարմիր գլխարկը տեսնում է, որ գայլը պոչ չունի, հարցնում է, թե ինչ է պատահել: Գայլն ասում է տատիկիդ մոտ է, ասա թող պոչս տա, թե չէ ինձ կասեն պոչատ գայլ: Կարմիր գլխարկը խղճում է գայլին և գնդիկ բոքոնիկի ու գայլի հետ գնում տատիկի մոտ: Տատիկը լսում է Կարմիր գլխարկի խնդրանքը և պոչը տալիս է գայլին: Կարմիր գլխարկը, տատիկը, գայլը և գնդիկ բոքոնկը ընկերանում են և մի լավ քեֆ անում:
Մի օրե ես արթնացա և գնացի ճանփորդության: Այնտեղ բոլոր մարդիկ սխալ էին խոսում: Մի մարդ ինձ հարցրեց.
– ինչու փուշը վարդ ունի, ես նրան չհասակացա, ես հարցրեցի նրան թե դա ինչ է նշանակվում նա ասաց.
– դուք փուշի վրա վարդը չգիտեք ինչ է, ես նրան ասասցի որ չգիտեմ իսկ այդ տղան գնաց: Դրանից հետո ես նստեցի մի նստարանում և մտածեցի թե դա ինչ է նշանակվում: Իսկ հետո քայլեցի և սկսեցի մտածել թե ինչու է այդպիսի անհասկանալի բաներ հարցնում : Բայց հետո ես էլի հնադիպեցի և այս անգամ նկատեցի որ նա շորերը թարս է հագել, իսկ դրանից հետո ես նկատեցի որ կոշիկներն էր թարս հագել: և ես այդ ժամանակ հասակացա որ նրա հարցերն էլ էին թարս, դրա համար ես նրան ասացի որ մարդիկ չպոկեն վարդերը և այգիները գեղեցիկ լինեն: և նա սկսում է կամաց կամաց սովորել ճիշտ հարցերը տալ:
Կար-չկար մի ձախորդ Փանոս կար:Մի օր էս Փանոս գնում է անտառ սունկ հավաքելու:Մեկ էլ վագրը վրա է տալիս:Էս խեղճ Փանոսը ծառն է բարձանում ու սպասում կկվի կանչելուն:Մեկ էլ այդ կողմերով անցնում էր կարմիր գլխարկը:Մի երգ էր երգում,մի ուրախ երգ,էս արջը որ լսեց սիրահարվեց ու կարմիր գլխարկին իր տուն տարավ:
Լինում է չի լինում մի իշխան է լինում:Այս իշխանն ասում է, ով մի այնպիսի սուտ ասի, որ ես ասեմ սուտ է ,նրան թագավոր կդարձնեմ:Տարբեր մարդիկ են գալիս,տարբեր ստեր են ասում ,սակայն իշխանն այնպես է դասավորում ,որ բոլոր ստերը ճիշտ են դուրս գալիս:Հետո գալիս է մի շատ խելացի մարդ և ասում ,որ ինքն իրենց թագավորն է և պետք է իշխանը իր ունեցվածքը բաժանի աղքատներին: Իշխանին ոչինչ չի մնում անել, քան համաձայնել:Խելացի մարդը դառնում է թագավոր,իսկ իշխանը իր ունեցվածքը բաժանում է աղքատներին:
Իմ թվերի աշխարհում բոլոր թվերը սկսվում էին տիկ -ով: Տիկ 1, տիկ 2, տիկ 3 և այդպես բոլորը: Նրանք ամբողջ օրը զբաղվում էին մի բանով գումարումով, բազմապատկումով, հանումով, բաժանումով:Պատճառը այն էր, որ այդ աշխարհում պետք է նոր թվեր ավելանային, ծնվեին: Երբ թվերը ծերանում էին հայտնվում էր տիկզրոն: Նա անցնում էր ծերունի թվերի մոտով և նրանք պուճուրանում էին ու փոքրիկ թվեր էին դառնում:
Աշոտ Հովեյան
Անուշ Աթայան 